Kapadokya'ya vardığımda duyduğum ilk tavsiye şuydu: 'Sabah erkenden uyanmadan gitme.' Gözlerimi açtığımda henüz geceydi ama o kadar heyecanlıydım ki yorgunluğumu unutmuştum. Balonların hazırlanışını izlemek bile başlı başına bir deneyimdi; alevlerin sesi, dev kuğular gibi yavaş yavaş yükselen balonlar… Gökyüzü pembe olduğunda yüzlerce balon birden süzüldü ve kendimi bir masalın sayfalarının içindeymiş gibi hissettim.Uçuş boyunca, altımdaki peri bacaları, bağlar ve dolambaçlı toprak yollar sonsuz bir tablo gibiydi. Zaman durmuştu ve dünya sessizlikten başka bir şey değildi. İndiğimizde günün daha yeni başladığını fark etmek tuhaftı; o kadar doluydum ki günlerce yaşamış gibi hissediyordum. Taş evlerin arasında köy kahvaltısına otururken, sıcak gözlemenin kokusu zihnimde hâlâ dans eden renklerle karışıyordu. Kapadokya bana doğa ve tarihin mükemmel bir uyum içinde nasıl var olabileceğini hatırlattı.

İstanbul'u defalarca ziyaret ettim ama her seferinde farklı bir yüzünü keşfediyorum. Bu sefer rotamı kalabalık turist meydanlarından uzağa çevirdim. Karaköy'den yürümeye başladım, Balat'a doğru sokaklara daldım. Renkli boyalı evler, eski kapılar ve grafitilerle kaplı duvarlar birden ortaya çıktı. Bir çocuğun kahkahası, sokak kedisinin patileri, küçük bir kafenin önünde oturan yaşlı bir adam… İşte İstanbul'un en gerçek anları, ayrıntılarda saklı.Sokaklarda dolaşırken bir kafeye oturup çay içtim. Yan masadaki bir kadın, çocukken bu mahallede nasıl oynadığını anlattı. Onun hikayesi aracılığıyla aslında şehrin hikayesini de duyduğumu fark ettim. İstanbul'un güzelliği sadece büyük camilerinde ya da tarihi saraylarında değil, insanlarının günlük yaşamlarında. Bu sokaklarda kaybolmak bana İstanbul'u tanımanın, onun yaşayan hikayelerinin parçası olmaktan geçtiğini öğretti.

Alplere ilk adımımı attığımda hemen büyülendim. Zirveler karla kaplıyken, vadiler yemyeşil çimenlerde uzanıyordu. Bir yanda kristal berraklığında göller, diğer yanda küçük ahşap evler… Sanki bir kartpostala adım atmış gibi hissettim. Yürüyüş rotamı seçmek ilk başta zorlu görünse de attığım her adımla içimde bir huzur yayılıyordu. Şehrin koşturması, telefon bildirimleri, trafik… hepsi geride kalmıştı.Yol boyunca küçük bir şelalenin yanında durup termosumdan kahve yudumlayarak o anda kendime sordum: 'Ne zamandır gerçekten sadece nefes almak için durmamıştım?' Doğa bana unuttuğum şeyleri hatırlattı. Bazen bir yolculuk sadece yeni yerler görmek değil, kendine doğru yürümektir de. Alpler bana tam da bunu verdi; dağların sessizliğinde kendi iç sesimi buldum.